ژانر اقتباس

ژانر اقتباس   Adaptation

نویسندة این گونه نمایشنامه‌ها از اثر دیگری به عنوان مبدا، برای نوشتن نمایشنامه استفاده می‌کند. اقتباس، شامل بخش‌ها و شیوه‌های گوناگونی است. تبدیل فیلمنامه، رمان، داستان و … به نمایشنامه نیز در این رده قرار می‌گیرد.

مثال: «فاسدان» نوشتة «آملین گری» اقتباسی از «هنری چهارم» اثر «شکسپیر»

معرفی کتاب (الفبای تئاتر)

الفبای تئاتر

نازنین دادور

کتاب «الفبای تئاتر» برای آشتی دادن بینش علمی و تخصصی با نگاه مرسوم هنرمندان، منتقدان و تماشاگران تئاتر در دو فصل نوشته شده است. 

 فصل نخست با عنوان «نمایش از ابتدا تا اجرا» به معرفی انواع نمایش و نقش عناصر نمایشی چون نمایشنامه، کارگردانی، بازیگری، حرکت، ریتم، رقص، گفتار و بیان، طراحی صحنه و لباس، نور، گریم، وسایل صحنه و تماشاگر پرداخته و در هر قسمت علاوه بر ارایه تعاریف، پیشینه تاریخی و نظریات موجود به دسته‌بندی‌ها و تقسیمات صورت پذیرفته، اشاره دارد. «گونه‌های نمایشی»، «انواع نمایش در ایران» و «سبک‌های هنری و نمایشی» از دیگر بخش‌های این فصل است.

در فصل دوم به «اجرای نمایش و پس از آن» پرداخته شده است. موضوعی که بیشتر به چالش تماشاگر و نقاد با اثر نمایشی مرتبط می‌شود. تعریف نقد، انواع نقد، منتقد، پیشینه و روش اجرایی انواع نقد از بخش‌های بررسی شده این فصل است. 

ژانرشناسی(قسمت سوم)

ژانرشناسی

برخی از فواید آشنایی با ژانر به قرار زیر است:

۱ـ تنوع سلیقه نزد تماشاگر

۲ـ افزایش اشکال مختلف نمایشی و برتری سطح کیفی

۳ـ آشنایی با تئاتر روز جهان در کشورهای مختلف با توجه به فرهنگ ملل دنیا

۴ـ آشنایی با نویسندگان نوآور

۵ـ رهگشایی برای موضوعات و ساختارهای تازه و تفکری نو

۶ـ دسته‌بندی در کتب آموزشی، تسهیل آموزش و وجود الگوی شناخت

۷ـ استفادة بهینه از امکانات موجود

۸ـ آشنایی بیشتر با مکتب‌ها، سبک‌ها و شیوه‌های اجرایی متفاوت و …

ژانرشناسی (قسمت دوم)

ژانرشناسی

ژانرشناسی تئاتر براساس دو وجه مهم موضوعی و ساختاری انجام می‌شود. از آنجایی که هر نمایشنامه به اندیشة نویسنده و تمی که در آن جاری است، وابسته است و ساختار تکنیکی نیز به آشکار شدن همین موضوع و تم کمک می‌کند، ژانرشناسی نیز باید با توجه به این موارد مهم و اساسی انجام گیرد.

پیش از هر چیز کلمة خاصی که در بردارندة نام هر ژانر است، توجه ما را به سوی موضوع یا محتوای نمایش و همچنین شکل ظاهری آن جلب می‌کند.

به طور سنتی، ژانرهای نمایشی را به دسته‌های تراژدی، کمدی، حماسی یا اپیک، غنایی و شبانی تقسیم‌بندی کرده‌اند. اما تقسیم‌بندی جدید بیش از هر چیز اذعان دارد که قبل از هر شخص دیگر، این نویسندة اثر است که ژانر نوشتة خود را می‌داند و تعیین می‌کند.

بنابراین به طور قطع ژانرشناسی نیز مثل بسیاری از تقسیم‌بندی‌های هنری، نسبی است و جنبه‌های قطعی ندارد. 

ژانرشناسی (قسمت اول)

ژانرشناسی 

ژانرشناسی نوعی علم است که پیش از هر چیز در دنیای ادبیات، مورد استفاده قرار می‌گرفت و از آنجایی که رابطة بسیار نزدیکی میان دنیای ادبیات و سینما و تئاتر وجود دارد، به این مدیوم‌های نمایشی نیز راه پیدا کرده است.

دسته‌بندی آثار هنری به اشکال گوناگون می‌تواند در طبقه‌بندی آنها و شناخت و درک بهترشان موثر باشد. مشخص‌ترین تقسیم‌بندی‌ای که در اکثر کتب موجود (ترجمه یا تالیف) به آن اشاره شده است، بخش‌بندی هنر تئاتر در دسته‌های تراژدی، کمدی، تراژدی کمدی و ملودرام است.

اگر چه این تعداد، کم و بیش در دوران باستانی تئاتر می‌توانستند جوابگوی اکثر آثار نمایشی باشند، در دنیای امروز و با توجه به پیشرفت‌های تکنیکی، ساختاری و حتی تنوع اندیشة بشر و نوع نگاهش به جهان، کافی به نظر نمی‌رسند.