تالار مولوی

تالار مولوی

تالار مولوییکی از تالارهای نمایشیِ تهران است که در خیابان ۱۶ آذر در نزدیکی میدان انقلاب قرار دارد. نخستین بار در سال ۱۳۴۷ ادارهی  فعالیت‌های فوق برنامهی دانشگاه تهران به سرپرستی خانم پری صابری شکل گرفت. پری صابری محل فعلی تالار را که یکی از انبارهای مخروبهی دانشگاه بود، با تغییر کاربری به تالار مولوی تبدیل کرد.

فعالیت این تالار به صورت رسمی با اجرای نمایش ملاقات بانوی سالخورده نوشته فریدریش دورنمات به کارگردانی حمید سمندریان در دی ماه ۱۳۵۱ هجری شمسی آغاز شد. این تالار در سال ۱۳۵۹ هم‌زمان با انقلاب فرهنگی به مدت سه سال تعطیل شد و پس از بازگشایی از سال ۱۳۶۴ ادارهی آن به جهاد دانشگاهی واحد تهران واگذار شد. این تالار در سال ۱۳۸۲ به خاطر بازسازی و تعمیرات مدت چهار ماه تعطیل بود که در این فرصت یک سالن دیگر هم به نام «سالن کوچک» در این مجموعه ساخته شد. تالار مولوی در سال ۱۳۸۹ از مدیریت جهاد دانشگاهی خارج شد و مجدداً زیر نظر اداره کل امورفرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران قرار گرفت. این مجموعه بار دیگر در سال ۱۳۹۳ و به مدت ۱۳ ماه مورد بازسازی کامل در همه حوزهای ابنیه ای، مقاوم‌سازی، تجهیزاتی و تأسیساتی قرار گرفت و ارتفاع سالن به میزان یک متر افزایش پیدا کرد و نیز یک پلاتو تمرین به مجموعه اضافه گردید.

تالار مولوی از دو سالن تشکیل شده است: سالن اصلی و سالن کوچک. سالن اصلی تالار مولوی با گنجایش ۱۷۰ نفر تماشاگر، با ابعاد ۱۷/۸۰ متر عرض در ۲۳/۵۰ متر طول و ارتفاع ۳ متر، یکی از بهترین سالن‌های بلک باکس ایران است که قابلیت جا به جایی جایگاه تماشاگران را داراست. سالن کوچک تالار مولوی با گنجایش ۶۰ نفر تماشاگر، با ابعاد ۶ متر طول در ۵/۴۰ متر عرض و ارتفاع ۳ متر فضای خوبی را برای تجربه‌های دانشجویی در اختیار گروه‌ها قرار می‌دهد.

بزرگداشت فردوسی

گروه هنری واحد بزرگداشت شاعر پارسی، ابوالقاسم فردوسی را گرامی می دارد

معرفی نمایشنامه(مهمانسرای دو دنیا)

مهمانسرای دو دنیا

اریک امانوئل اشمیت

مهمان سرای دو دنیا مکانیه که افراد حاضر در اون، در این دنیا (دنیای زمینی) در کماند و وضعیتشون نامعلومه، این مهمان سرا آسانسوری داره رو به دنیا و رو به مرگ. داستان در مورد چند نفری هست که الان توی این مهمانسرا هستند

شخصیت پردازی

اصطلاحات (شخصیت پردازی)

شخصیت‌پردازی، ساختن و پرداختن شخصیت برای یک روایت است. شخصیت‌پردازی یکی از عناصر ادبی است که ممکن‌ است در یک اثر هنری دراماتیک یا مکالمات روزمره به کار گرفته شود. ممکن است شخصیت‌ها از طریق بیان اوصافشان، اعمالشان یا سخنانشان یا افکارشان یا فعل و انفعالاتشان در برخورد با شخصیت‌های دیگر معرفی شوند.

اصطلاح شخصیت‌پردازی در اواسط قرن ۱۵ معرفی شد. ارسطو پیرنگ(طح داستانی) را متقدم بر شخصیت می‌دانست در قرن ۱۹‌ این دیدگاه معکوس شد یعنی واقع‌گرایی در رمان و بعدها پیشرفت‌های تأثیرگذار در علم روانشناسی، تقدم شخصیت در داستان (روایت شخصیت‌محور) را ، تأیید کرد.

عکس‌العملی که شخصیت‌های دیگر در قبال او انجام‌ می‌دهند) منجمله واکنش‌هایی که شخصیت‌های دیگر به شخصیتی که در نظر داریم انجام می‌دهند، ویژگی‌های شخصیت را استنتاج کند و شخصیت را بشناسد.

شخصیت‌ها در تئاتر، تلویزیون و سینما از شخصیت‌های رمان‌ها متفاوت هستند از این جهت که ممکن است بازیگران توصیفات نویسنده از یک شخصیت و دیالوگ‌ها را به شیوهی منحصر به فرد خودشان تفسیر کنند تا بتوانند لایه‌های جدیدی به شخصیت اضافه کنند و به شخصیت عمق ببخشند. و این موضوع باعث می‌شود که منتقدان بتوانند بازیگر‌های مختلفی که نقش بانو مکبث را بازی کرده‌اند، مقایسه کنند. تفاوت اساسی دیگر این است که در درام بر خلاف رمان یا داستان کوتاه، امکان این وجود ندارد که بتوانیم وارد ذهن شخصیتی بشویم و باطن شخصیت را ببینیم .

نمایشنامه خوانی عاشقانه های زال و رودابه

  

گروه هنری واحد شما را به دیدن نمایشنامه خوانی "عاشقانه های زال و رودابه "دعوت می کند